Het zuidelijk halfrond

Op 30 december ondernam ik m'n tweede backpacktripje. Sinds mijn terugkomst uit het Murchison Falls National Park zat ik een beetje met Oud en Nieuw in m'n maag. Kampala schijnt heel gaaf te zijn, maar wetende dat ook ongeveer iedereen uit omliggende dorpen naar Kampala trekt, maakte mij vooral een beetje bang. Kampala is al zo heftig normaal overdag, laat staan 's nachts met zo'n groot feest. In het guesthouse deelde eigenlijk iedereen die mening dus vertrokken veel meiden de afgelopen dagen naar bijvoorbeeld Sipi Falls of Ssese Islands. Een groepje van zeven bleef over en behalve het plan maar wat alcohol in te slaan en in het guesthouse te blijven, waren er weinig concrete plannen.

Daarom paste ik mijn reisplannen voor nieuwjaarsdag een beetje aan en vertrok ik dinsdagmiddag al naar Masaka om op oudejaarsdag door te reizen naar Lake Nabugabo waar ik een schattige cottage had geboekt. Het guesthouse in Masaka kon ik telefonisch niet bereiken en dus besloot ik maar op de bonnefooi te gaan en hard te hopen dat er ergens een bedje voor me vrij was. De reis van ongeveer 150 kilometer duurde lang, maar was vergeleken met het reisje naar Entebbe een peulenschil. Op het taxi park in Kampala werd ik weer door een meneer naar de goede taxi gebracht. Hij pakte m'n hand en riep tegen iedereen dat ze ruimte moesten maken voor 'my friend', zette me in de taxi naar Masaka, zwaaide nog even en liep toen weer weg. Zo kan het dus ook.

In Masaka besloot ik gelijk een boda naar het guesthouse te pakken om verdwaal taferelen als in Entebbe te voorkomen. Gelukkig had het Vienna guesthouse nog wel een kamertje over. Achteraf gezien had ik dit zelf best kunnen vinden als straatnaambordjes hier niet zo zeldzaam waren geweest.

Een guesthouse midden in de stad is wel een stuk lawaaiiger, maar m'n bed zag er schoon uit en de lakens waren zelfs nog een beetje nattig van de was. Ik had een eigen badkamertje, waarbij ik tijdens het douchen met m'n buik tegen het wastafeltje aan stond en de wc compleet vulde met douchespetters. Om zes uur at ik in een restaurantje om de hoek nog even een bordje 'food with beans'. Ja, zo stond het letterlijk op de kaart. Uiteindelijk kreeg ik gewoon rijst, matooke, posho, een stuk pompoen en dus bonen. Prima. Precies voor het donker was ik weer terug op m'n kamertje. Guesthouses die wat centraler gelegen zijn hebben nu toch m'n voorkeur, al heb ik geslapen met de oordopjes uit het vliegtuig in m'n oren.

Oudejaarsdag ging ik nog even langs de bank omdat ik de komende dagen flink afgelegen zou zitten en ik zeker wilde zijn dat ik niet in de middle of nowhere zonder geld zou zitten. In de rij voor de pinautomaat stond ik achter een politieagente. Ik besloot bij haar even te informeren hoe ik precies bij Lake Nabugabo moest komen en wat dat ongeveer zou kosten. Makkelijkste was een boda en zij zou wel even onderhandelen over de prijs en een boda-driver uitzoeken die mij veilig bij het resort af zou leveren. Ik versta nog niet veel Luganda, maar de "rij voorzichtig!" de ze ons nog nariep was wel duidelijk.

Ruim driekwartier reed ik achterop de boda langs matookeplantages en kleine dorpjes terwijl ik als de koningin achterop zat te zwaaien naar alle kindjes die mij nariepen. De 10.000 shilling die ik voor het ritje betaalde had de agente volgens mij strak onderhandeld, het was in ieder geval voor mijn gevoel totaal niet in proportie met de korte ritjes in het centrum waar ik na wat onderhandelen 1000 shilling voor betaalde.

Lake Nabugabo Holiday Centre was werkelijk prachtig, echt een paradijsje. Aapjes sprongen in het rond terwijl de meest exotische vogels over m'n hoofd vlogen. En het mooiste van alles: het was echt prachtig weer. Ik kon dan ook niet wachten om m'n bikini aan te trekken, in het zonnetje te liggen en een duik te nemen in Lake Nabugabo. Terwijl ik lag te zonnen meerde er een vissersbootje aan. Het een na het andere visje werd aan land gegooid, verser dan dat kon mijn avondeten toch niet zijn.

Nieuwjaarsdag besloot ik er nog maar een luierdagje aan vast te plakken. Ik moest de eerste dag van 2015 toch goed beginnen nietwaar. Vrijdag was het weer tijd om te vertrekken. Tijdens het ontbijt hoorde ik ineens een paar jongens Nederlands praten, het bleken mijn buren te zijn die de avond ervoor waren aangekomen. De jongens, Robbert en Reinier, lopen co-schappen in Oeganda en hebben in de kerstvakantie met een gehuurde jeep rondgereisd. Dit was het laatste stukje voordat ze weer terug naar hun ziekenhuis gingen.

Toevallig hadden de jongens min of meer dezelfde plannen als ik en kon ik met hen meerijden naar de evenaar en Uganda Croc Camp. Grof gezegd, maar het is wat het is, een fokboerderij voor krokodillenhuiden en -vlees. Samen maakten we even wat toeristische foto's op de evenaar en keken we rond in alle souvenirshops die zich rond dit punt hadden gevestigd. Weer een 'Uganda Must Do' van m'n lijstje afgestreept.

Snel stapten we weer de jeep in. Dat ik deze jongens precies op dit stukje tegenkwam was wel echt mazzel. Anders had ik eerst met een boda naar de hoofdweg gemoeten, daar een matatu naar de evenaar moeten pakken, uit moeten stappen voor dé evenaar foto, vervolgens weer een matatu naar de zijweg van het Croc Camp en daar voor de laatste negen kilometer weer een boda moeten pakken. Nu zat ik lekker relaxed achterin en kwam op elke bestemming die op m'n lijstje stond.

Het Croc Camp was echt heel toeristisch ingesteld. We kregen een rondleiding en voor 20.000 shilling zouden ze de grote krokodil een levende kip voeren. Nou dat wilden wij natuurlijk wel zien! Al snel kwam er een man aangelopen met de kip. Hij probeerde even uit welke krokodil het meeste zin leek te hebben in een lekker hapje en gooide de kip vervolgens in het bassin met de twee krokodillen. Geen reactie. Ook de kip bleef doodstil zitten. Een reactie van de krokodillen kwam pas toen de jongens kippengeluiden begonnen te maken. De ene krokodil vloog richting de kant van de jongens, terwijl de kip zich nog wat beter tussen het gras verstopte. Nadat we de moed bijna hadden opgegeven, begon de kip ineens rond te fladderen. En daar ging de krokodil en weg was de kip. Letterlijk hap, slik, weg. We waren er alle drie even stil van. Sorry, kip.

Voor ons was het inmiddels ook lunchtijd en wij wilden de croc steak wel eens proberen. Zo vaak krijg je die kans niet. Maar helaas, ze hadden geen krokodillenvlees. Hoe ironisch. We liepen nog wat rond op het Croc Camp waar, op de bassins met krokodillen en een mooi uitzicht na, niet veel te doen was. Omdat ik gerekend had op een veel langere reistijd had ik hier een cottage geboekt. Ik zou de enige toerist zijn als Robbert en Reinier weg zouden gaan en de cottages waren behoorlijk overpriced, als je het mij vraagt. Toen de rondlopende kinderen om geld begonnen te vragen, vond ik het mooi geweest, hier hoef ik geen nacht door te brengen.

Robbert en Reinier zette mij af bij de bestemming die eigenlijk voor zaterdag gepland stond: Mpanga Forest Reserve. De overblijfselen van een regenwoud met gigantische bomen, vele vogels, vlinders en aapjes. In het guesthouse kreeg ik een ruime kamer met tweepersoonsbed. Jups, een goede plek om mijn vakantie af te sluiten. Helaas bleek op deze kamer wel de meest grote kakkerlak te zitten die ik ooit gezien heb, maar na hem platgespoten te hebben met haarlak was ik daar ook van af.

's Nachts maakte ik een guided tour door het bos op zoek naar 'bush babies'. In het donker in het bos was best spannend, overal hoor je beesten en geritsel. Na flink wat getuur zagen we de eerste bush baby, goed verstopt hoog in de boom. Twee knaloranje kraaloogjes lichtten op tussen de blaadjes. Later zagen we er nog twee. Deze waren iets groter, maar het bleef zoeken naar een spelt in een hooiberg. Ik kan nu wel zeggen dat ik werelds kleinste primaten heb gezien.

Zaterdagochtend maakte ik een drie uur durende wandeling door het bos. Ik liep de hele baseline trail uit (6 km in totaal) nadat ik de butterfly loop uitprobeerde en erachter kwam dat boswandelingen in Oeganda ietwat avontuurlijker zijn dan die in Nederland. Verdwalen in het bos leek me geen goed plan, dus besloot ik de 'saaiste' route maar te lopen. Saai was het in ieder geval niet. Alle vlinders die opvlogen wanneer ik een stap verzette, de steeds veranderende vegetatie, grote tropische vogels die langs vlogen, en aan het eind een gigantisch grote boom. Ik was na een tijdje bang dat ik de 'Giant Fig Tree' gemist zou hebben, maar toen ik bij de boom aankwam besefte ik dat ik deze onmogelijk had kunnen missen. Wat een ding.

Op de terugweg hoorde ik wat geritsel en een groepje kinderen kwam tussen de bomen vandaan. Gaten in hun kleding, een groot kapmes mee en een lading dode takken op hun hoofd. Deze kinderen hadden het duidelijk niet breed thuis. Nadat ze een heel stuk vrolijk met mij mee hadden gelopen verdwenen ze weer terug de dichte bebossing in.

Na vier dagen telefonisch zo goed als onbereikbaar te zijn geweest (ja, plekken zonder ontvangst bestaan nog), was het wel weer tijd om terug te keren naar de bewoonde wereld. Heel even ben ik bang geweest dat ik 36 kilometer naar Kampala zou moeten wandelen toen de matatu's die op weg naar Kampala waren allemaal vol bleken te zijn. Na een half uur langs de snelweg te hebben gelopen kwam er eindelijk eentje voorbij met een plekje. Stoelen delen was ineens zo erg niet meer.

Net na terugkomst arriveerde een nieuwe vrijwilligster, Jana. Mijn eerste officiële kamergenoot. Maar op het moment zijn alle vier de bedden in mijn kamer bezet, een drukke boel dus. Maandag begint het werkende leventje weer en dinsdag m'n eerste gesprek met dokter James van de Mildmay Clinic in Entebbe. Spannend!