Sprakeloos

Deze kerstmis was er één om nooit meer te vergeten. Door het mooie weer kon ik, ondanks de veelvuldig gedraaide kerstliedjes in het guesthouse en de gigantisch neppe kerstboom in de supermarkt niet echt in de kerststemming komen, maar met alles wat hier mogelijk was hebben we geprobeerd er het beste van te maken.

Kerstavond hebben we geheel naar Duitse traditie uitgebreid gekookt en gegeten (nu een aantal meiden aan het rondreizen is met familie/vriendje zijn er alleen nog maar Duitsers, de twee Japanse meiden en ik natuurlijk). We hebben geprobeerd zo normaal mogelijk te eten. Dus we hadden aardappelgratin, pasta met kaas uit de oven, rijst met curry, avocadosalade, en als dessert zelfgemaakte cake en een fruitsalade. Helaas heb ik in Entebbe waarschijnlijk iets verkeerds gegeten waardoor ik een aantal keren naar de latrine heb moeten rennen, maar het was vooral veel gerommel in m'n buik. Het was de eerste keer dat ik echt moeite had met de latrine. Als je je al niet top voelt is zo'n donker vliegenhok niet echt een fijne plek om lang te zijn. Gelukkig voel ik me nu gewoon weer goed en kan die hele latrine me niks meer schelen. Je behoefte doen en zo weg kunnen lopen is eerlijk gezegd ook wel makkelijk.

Na het eten hebben we in de tuin voor het guesthouse een kampvuur gemaakt en nog een tijd buiten gezeten. Helaas vond ook iemand het nodig om ons de stuipen op het lijf te jagen door in de compleet ommuurde tuin bij de latrine te proberen Lilian's laptop uit haar handen te trekken terwijl ze zat te skypen met haar familie. Of de man zich daar al een tijdje verstopt hield of dat ze niet doorhad dat er iemand over de muur klom weten we niet, maar Lilian begon zo hard te gillen dat wij er als een speer aan kwamen rennen en de dief (zonder buit) niet wist hoe snel hij weg moest komen. 's Nachts waren alle bedden in mijn kamer bezet doordat ook een paar meiden uit gastgezinnen hier kerst hebben gevierd, maar met wat er deze avond gebeurd was, heb ik daardoor nog wel redelijk lekker geslapen.

Eerste kerstdag hadden veel meiden een kerstdiner op hun project, dus heb ik samen met Lilian, Theresa en Timo (haar vriend, overgekomen voor Kerst) gekookt en met wat lokale vrijwilligers gegeten. Heel eerlijk gezegd vond ik dit veel leuker dan de avond ervoor. We hebben de hele middag aan tafel gezeten, lekker gekletst en gesnoept van de drop, M&M's, koekjes en snoepjes die Timo meegenomen had in zijn koffer. Hij had zelfs kerstservetten en kandelaars mee, echt super leuk!

Tweede kerstdag begon vroeg. Om exact zes uur werden we opgehaald door Trevor (onze reisagent, en oud UPA-lid waardoor wij een leuke korting kregen). Naast Theresa, Timo en ik gingen Trevor's zusje Barbara en Canadese expat Rachel mee. We hadden een luxe busje met heerlijke stoelen waardoor iedereen al snel weer in slaap viel. Na een paar uur rijden kwamen we bij een wegrestaurant, duidelijk gericht op toeristen. Er lagen tafelkleedjes en er was ruime keuze uit toast, eieren, omeletten, er was werkelijk van alles en dat terwijl we ergens in de middle of nowhere waren. Toen ik zag dat ze zelfs normale toiletten hadden, brak m'n klomp. Wat een andere wereld als je puur voor georganiseerde safari's naar Oeganda komt.

Rond 12 uur kwamen we aan in Murchison Falls National Park. Het park is gigantisch, maar er gewoon doorheen rijden is al zo mooi. We zagen al snel aapjes langs de kant van de weg, waar we natuurlijk even voor moesten stoppen om een foto te maken. Na zo'n twee uur door het park gescheurd te hebben, kwamen we bij de watervallen. Na gigantisch veel (scheve en ongelijke) treden kwamen we op een plateautje met het perfecte uitzicht op de watervallen. Wat een lading water klettert hier naar beneden!

Na even van het uitzicht genoten te hebben, moesten we natuurlijk ook weer omhoog. Dat was een flinke klim. Bovenop de watervallen werd mij pas echt duidelijk hoe sterk natuurkrachten zijn. Zo heftig als het stroomt, bijna ongelofelijk dat moeder natuur dat zo gemaakt heeft. Nadat we de complete hike (wandeling zou een understatement zijn gezien het geklim en geklauter over de rotsen) voltooid hadden, gingen we naar ons camp: Red Chilli Rest Camp. De camping lag heel mooi gelegen met uitzicht over de vallei en in de verte de Nijl. Ik deelde samen met Rachel een bungalowtent, een veel fijnere kamergenoot dan James in Entebbe.

's Avonds kregen we een heerlijk bord pasta, bestelden we een packed breakfast voor zaterdagochtend en hebben we nog een tijd op het terras gezeten. Voor we naar bed gingen moesten we al onze etenswaren inleveren in plastic boxen bij de receptie zodat de everzwijnen onze tent niet open zouden breken bij het ruiken van al dat lekkers. 's Nachts wandelt er ook een nijlpaard rond op de camping. Helaas was ik in diepe slaap en heb ik hier niks van gemerkt, maar Rachel werd wakker van z'n zware ademhaling en hij stond heel dicht bij onze tent!

Het zou wel eens kunnen dat ik op zaterdag 27 december 2014 voor het eerst in mijn leven echt sprakeloos ben geweest. Dit was onbeschrijfelijk, zo mooi. Het landschap is immens en om alle dieren in het wild te zien, is zo bijzonder. Ik weet gewoon niet hoe ik dit moet omschrijven. Normaal kan ik de meest bijzondere dingen hier niet op foto vastleggen, maar nu zeggen de foto's meer dan 1000 woorden.

Zaterdagochtend stapten we om zeven uur op de ferry om aan de overkant van de Nijl een drie uur durende 'gamedrive' te maken. Naast heel veel orbi's en defassa waterbuck's, zagen we buffels, olifanten, giraffes, nijlpaarden, en leeuwen. Vooral die laatsten zijn heel bijzonder in Murchison Falls National Park. En wij hadden extra veel geluk, want wij zagen de leeuwenkoning. Voor Trevor, die nu al bijna vijf jaar dit soort tripjes organiseert, was dit pas de tweede keer hier!

Terug op Red Chilli aten we een lunch en genoot ik even van het zonnetje in m'n korte broek. Het kunnen dragen van een korte broek op zulke toeristische plekken is wel echt even fijn, het draagt toch een beetje bij aan het vakantiegevoel.

Om twee uur hadden we een boottocht over de Nijl. Trevor had ons op het hart gedrukt links in de boot te gaan zitten, omdat die kant het beste uitzicht had. Nou, dat was zeker waar. We voeren vrij dicht langs de kant en overal doken de oogjes van nijlpaarden op. Heel bijzonder dat zulke grote beesten zich zo goed in het water kunnen verstoppen. Ook zagen we een aantal krokodillen voorbij zwemmen. Helaas had er geen zin om even te gaan zonnebaden aan de kant.

Vol in het zonnetje stond wel een gigantische olifant langs de waterkant. Ik denk dat ik naast de giraffenhals die boven het hoge gras uitreikt en de kudde buffels, dit het mooiste plaatje vind. We zagen ook nog een hele kudde olifanten, alleen op een stuk grotere afstand.

Onderaan de waterval meerde de boot even aan: wat een natuurgeweld als je daar zo met je bootje in ligt. Op de terugweg hadden we nog het geluk dat een aantal nijlpaarden het hogerop had gezocht en nu half boven het water uitstaken. 's Avonds aten we lokaal eten (rijst met bonen en zoete aardappel). Als je weet waar je moet zijn, hoeft een safari echt niet zo duur te zijn, we aten voor 3000 UGX (€0.87) per persoon. We waren de enige blanken in het hutje, maar alle everzwijnen die hier langskwamen, zag je niet vanuit het restaurant van Red Chilli. Al moet ik wel eerlijk toegeven dat ik vrijdagavond erg genoten heb van m'n westerse maaltijd op een stenen i.p.v. een plastic bord en dat voor 16.000 UGX (€4,64).

Na het avondeten hebben Theresa en ik nog een tijd buiten gezeten en naar de sterren gekeken. De rest had het de avond ervoor op een zuipen gezet en hield het snel voor gezien. Rond middernacht vonden wij het ook wel mooi geweest en kropen we onze donkere tentjes in. Geen stroom en dus ook geen licht hebben is 's avonds en 's ochtend best lastig.

Om zes uur ging de wekker alweer. Samen met Timo en Theresa bekeek ik de zonsopkomst boven het nationale park. Een mooie afsluiting van een paar waanzinnige dagen. Als ontbijt bestelde ik pannenkoeken met banaan en honing; dat was heerlijk! Na het ontbijt was het alweer tijd om te gaan. Iedereen was aardig uitgeput en viel al snel in slaap. Ik tuurde lekker naar buiten terwijl de baboons voor onze auto de kant in sprongen.

In Nansana werden we nog aangehouden door de verkeerspolitie, omdat we onze gordels niet omhadden. Na een kort gesprekje met de agente pakt Trevor wat briefgeld, vouwt het zo klein mogelijk op en loopt naar de agente. Ja, ik ben nog steeds in hetzelfde Oeganda.