In Oeganda ben je nooit alleen

Jeetje, alleen reizen is toch wel andere koek. De rit naar Kampala was makkelijk, die had ik natuurlijk al vaker gemaakt. Op een rotonde reed wel een auto op mijn taxi in, maar nadat de auto z'n bumper had losgekregen, reden we gewoon weer verder. Dat we door dit 'ongeluk' een deel van de rotonde blokkeerden was geen probleem, de overige auto's, taxi's en boda's gingen gewoon midden over de rotonde. Tja, waarom zou je in de rij gaan staan voor de andere rijbaan?

De taxi naar Entebbe had ik snel gevonden. Ik zat naast een man met drie levende (!) kippen in zijn hand. Een boda kieperde nog in de geul naast de weg, gelukkig wisten de passagier en boda-driver op tijd eraf te springen. Bijna in Entebbe werd het wel spannend, waar moest ik eruit? Uiteindelijk maar even gevraagd, op het taxi park, dat was makkelijk. Een man bood mij daar gelijk een special hire aan (een echte taxi zeg maar), maar ik wist dat het niet ver kon zijn, dus ik hield vol en uiteindelijk vertelde hij zelfs hoe ik moest lopen.

Na ongeveer een kwartiertje kwam ik langs de Shell benzinepomp en de Uganda Printing and Publishing Cooperation (UPPC), dat kwam me bekend voor van de routebeschrijving. In een rustige zijstraat wilde ik even m'n telefoon pakken om even precies te lezen waar Entebbe Backpackers (mijn hostel) was. Er stonden twee bankjes in het gazon, perfect. Ik ging zitten en nog voor ik m'n tas open had, kwam er al een man naar me toe. Wat nu weer... "How are you? You're not allowed to sit here." Huh, wat is dat nu? Het bleek een weg naar een overheidsgebouw. Er stond in het gazon wel een bordje geen foto's, maar nergens stond dat ik niet op het bankje mocht zitten. Ik ben toch maar snel opgestaan en besloot wat verder te lopen. Een heel groot stuk, langs de hekken van het overheidsgebouw. Toen wist ik dat ik fout zat. Toch m'n telefoon maar gepakt, waarbij ik erachter kwam dat je noooooit de helderheid van je scherm omlaag moet zetten, wanneer je 'm misschien heel hard nodig hebt. Op goed geluk wist ik op mijn totaal onleesbare scherm m'n toegangscode in te toetsen. Ik moest de straat in tegenover UPPC. Shit, dat was ver terug!

Ik besloot terug te lopen, vertrouwend op mijn richtingsgevoel, en nam een kortere route terug. Na ruim een uur zag ik in de verte de Shell, helaas een andere. Ik had geen idee meer waar ik was en met de steeds donkerder wordende wolken boven m'n hoofd besloot ik maar een boda te nemen. Ik had nog 3000 shilling aan 'reisgeld' in m'n broekzak, als ie 't daarvoor deed was het prima. Hij vroeg 2000 en heeft me bijna tien minuten lang rondgereden tot ik weer bij bekende dingen kwam. Dit was mijzelf nooit meer gelukt!

Eindelijk aangekomen in het hostel (precies op tijd want net binnen begon het te regenen) liet een vrouw mij mijn slaapzaal zien. Ze klopte op de deur en een hoop gevloek volgde. Een oude man deed in zijn boxer de deur open. Een man! Bierbuik, kaal, grijze sik, 50+. Volgende keer maar vragen naar een vrouwenkamer. Nadat hij wat beter wakker was, maakten we een praatje. Hij kwam uit de Verenigde Staten, heette James, en was al vier jaar over de wereld aan het reizen na z'n pensioen.

Nadat de regenbui over was wilde ik het Victoriameer wel eens zien. Vastbesloten om niet weer verkeerd te lopen, had ik de kaart goed bestudeerd en liep ik recht op m'n doel af. En inderdaad, daar was het Victoriameer, met een lading mariniers en een slagboom op het punt waar de kust begon. Die overheidsdingen hier houden mij wel aan de wandel. Uiteindelijk vond ik toch het strand, het was alleen flink bewolkt, beetje jammer. Op een terrasje dronk ik een colaatje en genoot van het uitzicht en vooral de rust dat even niemand mij aansprak.

Op de terugweg heb ik even wat gegeten en twee bananen gekocht voor in de avond. Dat is toch wel lastig, om zeven uur is het donker en dan wil ik eigenlijk niet meer (alleen) op straat zijn. Na wat rondgehangen te hebben in het guesthouse besloot ik maar te gaan slapen. Zoveel nieuwe indrukken en de nodige kilometers in de benen hadden me aardig uitgeput. Inmiddels was me ook duidelijk geworden dat James m'n enige kamergenoot zou zijn en dat de badkamer niet op slot kon. Zacht gezegd, ik vond dat niet echt fijn. Gelukkig bleef James nog even in de gemeenschappelijke ruimte en kon ik mooi even met de kamerdeur op slot douchen en m'n pyjama aandoen. Ik heb geloof ik elk uur van de klok gezien. Samen met een vreemde man de kamer delen was niet zo goed voor m'n gemoedsrust, denk ik. Ik was dan ook blij toen ik de zon zag opkomen.

Dinsdagochtend ging ik naar de botanische tuinen, maar eerst even ontbijten. Ik dacht even chiapatti te halen, een typisch Oegandees ontbijtje mits je geen posho met bonen eet. Ik liep weer vreselijk verkeerd, zo verkeerd dat ik bijna op het vliegveld stond. Waar zijn die boda's als je ze echt nodig hebt? Na een tijdje kwam ik op een gigantische markt. Zó druk, net een mierenhoop. Ook zo druk dat ik m'n camera niet durfde te pakken. Op sommige momenten vind ik het echt jammer dat ik met mijn ogen geen foto's kan maken.

Nadat ik mezelf over de markt heen had geworsteld en eindelijk chiapatti had gevonden, pakte ik een boda naar de tuinen. De boda-driver vond dat ie wel wat extra kon vragen aan deze muzungu. Gelukkig kon hij er wel om lachen toen ik zei dat hij een 'muzungu price' hanteerde (was deels ook beetje bluf van mijn kant want ik had geen idee hoe ver we zouden moeten rijden), en nam hij me voor flink wat minder mee.

In de tuinen werd me een gids aangeboden, nee niet nodig, hier ga ik niet verdwalen. Verdwalen deed ik inderdaad niet, maar alle vogels en aapjes die ik wel hoorde maar niet zag, irriteerden mij. Toch maar een gids genomen. Ruim 1,5 uur nam die mij mee langs allerlei soorten bomen en planten, vogels en aapjes! Van een groep aapjes snap ik nog steeds niet hoe ik ze gemist kan hebben, maar een aantal had ik zonder hem ook nooit gezien.

Ik nam een taxi terug naar de binnenstad, geen verdwalen meer voor mij. In de binnenstad was ook markt, maar vergeleken met die van vanmorgen was het niks. Ik wilde even wat rondkijken, eten en naar huis. Restaurantjes zijn hier echter een zeldzaamheid, zeker wanneer je verder van guesthouses af bent. Op de markt kocht ik een banaan en een flink stuk ananas, daarmee redde ik het wel tot thuis.
Ook de taxi conductor vond dat ie wel 'wat' extra kon vragen; hij vroeg het dubbele. Deze keer wist ik wat de prijs was, maar meneer hield voet bij stuk. Pas toen ik de vrouw achter mij vroeg wat zij betaalde naar Kampala (precies het bedrag wat ik zei), mompelde hij dat ik moest gaan zitten. In de bomvolle taxi is het mij gelukt in slaap te dommelen. Alleen reizen is echt vermoeiend. Vooral omdat je hier dus echt nooit alleen bent en je om de haverklap: "Hi, how are you?" "Fine, how are you?" afwerkt met wat uitgebreidere versies en liefdesverklaringen tussendoor.

In Kampala stopte de taxi op het oude taxi park. Shit, nu moet ik in de pre-christmas drukte (Koninginnedag in Amsterdam idee) naar het nieuwe taxi park zien te komen, vanwaar de taxi's naar Nansana gaan. Ik vroeg de weg, waarop een mannetje zei ik loop wel even met je mee. Dat is aardig! Bij de ingang van het nieuwe taxi park wist ik de weg wel, maar hij stond erop helemaal mee te lopen. Bij het bordje Nansana zegt ie ineens: "5000". Huh?! Ja, zodat ik frisdrank kan kopen. Ik bood 'm de rest van m'n fles water aan, maar nee, 5000 shilling. Ondertussen probeerde de conductor mij de taxi in te proppen, dat kwam mij wel goed uit, zat ik tenminste veilig. De andere man bleef maar zeuren, eerst bij de deur, toen door de raampjes voor en achter mij z'n hand ophoudend. Wat was ik blij dat precies mijn raampje dicht zat! Nadat ik hem op een gegeven moment maar verteld heb dat 5000 shilling vragen voor de weg wijzen echt gestoord is, ging die weg. Gelukkig was de taxi toen ook vol en reden we weg.