See you, muzungu!

Zaterdag was de opening van een nieuwe 'Tailoring & Craft shop'. Deze winkel is onderdeel van het project van Kadi en Lena, dus wij gingen een kijkje nemen. Alles in het winkeltje was gemaakt door de lichamelijk gehandicapte vrouwen waar zij mee werken. Keukenschorten, ovenwanten, sieraden, tassen, laptophoezen, ze hadden van alles. Ik kocht een schattig, handgemaakt portemonneetje voor de belachelijke prijs van €1,45. Het winkeltje lag onderaan een berg met uitzicht over heel Kampala, dus besloten Theresa en ik de rest van de middag bovenop de berg door te brengen. Ik vind het zo apart dat sommige plekjes zo stil kunnen zijn, zonder dat je ver weg bent van de bewoonde wereld.

Zondag is hier nooit een rustdag. Schuin tegenover ons huis staat een hutje van ijzeren golfplaten wat gebruikt wordt als kerk. Ik hoopte op gospel, maar het lijkt hier op zondag meer op een valse karaokebar onder leiding van een veilingmeester. Stroomuitval op zondag is dan ook een ware verademing, want de geluidsboxen staan altijd maximaal open. Met de bass aan zit je in huis te trillen op je stoel.

Maandag vond een aantal van mijn collega's het nodig om met een compleet nieuwe look op kantoor te verschijnen. Doordat eigenlijk geen enkele vrouw hier hun haar op een natuurlijke manier draagt is het heel makkelijk om te switchen van een ingevlochte knot naar een steile bob. Of van een heel kort kapsel naar een staart met vlechtjes. Ik heb tijdens de maandagochtend vergadering dan ook de helft van de tijd zitten bedenken wie nu wie was. Gelukkig blijven deze kapsels nu weer een paar weken in precies dezelfde staat, want de vrouwen slapen hier met doeken of haarnetjes om hun hoofd om alles perfect te laten zitten. 's Ochtends smeren ze er vervolgens een soort vaseline in om alles onder controle te houden en ze kunnen er weer een dagje tegenaan.

Rond het kantoor van KIFAD spelen altijd veel kinderen. Inmiddels zwaai ik regelmatig op de automatische piloot links en rechts op elk kinderstemmetje wat ook maar iets uitkraamt wat in de buurt komt van "Bye muzungu". Sommige hele kleintjes komen niet verder dan "Ai oeoeoe", ik vind het goed genoeg. Deze week heb ik ook kennisgemaakt met het fenomeen 'muzungu-knuffelen'. Waar het eerst alleen bleef bij zwaaien, zijn er nu ook kindjes die naar mij toe komen rennen en mijn blanke huid en als het even kan ook mijn haren willen voelen. Het valt me trouwens op hoe snel ik hier dingen 'normaal' vind. Kindjes met alleen een shirtje, of soms minder, aan op straat, kakkerlakken die af en toe voorbij sprinten (gelukkig niet al te vaak), mannen met grote geweren voor de pinautomaten en banken, en de salamander die zichzelf heeft omgedoopt tot mijn kamergenoot (en 's nachts regelmatig een poepje achterlaat op m'n klamboe).

Kinderen hier zijn zo inventief. Woensdagochtend waren er twee jongetjes aan het spelen met een autootje gemaakt van een frisdrankflesje, met vier dopjes als wielen. In het flesje zaten dopjes in alle kleuren van de regenboog. Het zag er zo leuk uit! Met de meiden heb ik het best vaak over hoe raar het eigenlijk is dat wij zoveel dingen noodzakelijk achten voor een goede jeugd, terwijl de kinderen hier met bijna niks ook groot worden en er echt niet ongelukkig uitzien. Natuurlijk kan je het niet vergelijken en denk ik dat je toch echt wel beter af bent als kind in een ontwikkkeld land, maar toch. Je gaat wel nadenken over onze consumptiemaatschappij en materialisme.

Mijn komst hier heeft mij nu in ieder geval al een aantal dingen opgeleverd. Ik moet hier dingen doen die ik in Nederland liever uit de weg ga, omdat ik ze stomweg een beetje eng vind. Eén daarvan is spreken voor grote groepen. Vorige week vrijdag kreeg ik tijdens het Health Camp ineens de microfoon in mijn hand geduwd, weinig andere opties dan gewoon maar te praten. Ook tijdens de SCORE graduation party heb ik geheel onverwachts een praatje moeten houden.
Het tweede dingetje is contact opnemen met vreemden via de telefoon. In Nederland door e-mail vaak te vermijden, maar hier met regelmatig geen stroom en het niet zo ingeburgerd zijn van mail eveneens onvermijdelijk. Met twee instellingen heb ik inmiddels telefonisch een afspraak gemaakt, mission accomplished (in ieder geval gedeeltelijk).
Het derde dingetje gaat plaatsvinden na de Kerstvakantie: naar instellingen gaan, mijzelf en de plannen goed presenteren en (hopelijk) met een positieve respons Bob blij maken.
Als ik ga solliciteren ga ik denk zó blij zijn met mijn (dan hopelijk) super soepele telefoon- en praattechnieken. Een bedrijf binnenstappen in Nederland moet dan een eitje zijn.

Donderdagavond hadden we Jetske's pre-christmas party/afscheidsfeestje. Iedereen bereidde wat voor en ik had bedacht aardappelsalade te maken. 40 aardappels schillen is best een klusje, maar iedereen heeft er goed van gesmuld. Theresa had een kerstboom geregeld en de man waarschijnlijk gezegd dat we een feestje hadden. Alle gasten kwamen om 'African' 7 uur (dus flink te laat), behalve de man van de kerstboom die vond dat hij ook uitgenodigd was, hij kwam precies om 7 uur aanlopen. Hij had gelukkig vrij snel door dat het een privé feestje was en ging weer weg. Met Ben,Trust, Paul, Cissy en alle meiden hebben we lekker gegeten, gekletst en gelachen. Als dit de generale repetitie was voor kerst, belooft het veel goeds.

Vrijdag was m'n eerste vakantiedag en er stond wat belangrijks op het programma: het verlengen van m'n visum. Begin van deze week had ik al even een gesprekje aangeknoopt met UPA-baas Sam over het hoe en wat. Er waren twee opties: óf ik had mazzel en zou zo verlenging krijgen óf Sam zou een mannetje bellen als m'n verlenging niet goedgekeurd werd en tegen betaling kon het dan wel geregeld worden. Tja, Oeganda scoort niet zonder reden zo 'goed' op de corruptielijst. Ik zal later ook zien dat een 'toevallige' passant een stapel bankbiljetten in de broekzak van een immigration officer stopt.

Met 50.000 shilling, m'n paspoort, vaccinatiepaspoort en vluchtgegevens stapte ik 's ochtends met Sam in de taxi. Op naar de immigration office. Wat een gebouw, het deed me ergens aan een concentratiekamp denken. Een oud en vervallen gebouw, een binnenplaats, zware bewaking, raampjes met tralies met rijen mensen ervoor. Sam wees me het raampje waar ik moest zijn en heeft vervolgens verdekt opgesteld gewacht op mijn terugkomst om eventueel te helpen. Wat was ik zenuwachtig, maar goed beste beentje voor en gaan. De mevrouw achter het raam zei nors dat ik een formuliertje in moest vullen en niet terug mocht komen zonder formulier en aan alle eisen te hebben voldaan. Vluchtgegevens check, brief van host, oh daar ging het al mis, verklaring van goed gedrag: ehm pfff. Op advies van de meiden gewoon m'n gegevens op het formulier geschreven en terug naar het raampje. De norse mevrouw was weg en in geen velden of wegen te bekennen. Theresa had me verteld dat Kadi haar visum gratis had verlengd door gewoon het kantoor binnen te stappen, dus ik besloot de deur links maar eens proberen.

Toen stond ik ineens in de deuropening van het kantoortje achter de tralies. Een man achter een groot houten bureau met stapels papieren en een nog grotere stapel paspoorten zei iets over mij: "...muzungu...", waarop ik maar vrolijk gedag zei. Ik mocht binnenkomen. Hij vroeg waarom ik in Oeganda was en waarom ik wilde verlengen. Ik somde heel soepel het lijstje van (vooraf ingestudeerde) zogenaamd bezochte plaatsen op. Daarbij vertelde ik dat de dertig dagen die ik op het vliegveld gekregen had veel te kort waren om dit prachtige land goed te bekijken. De officier was snel tevreden (mijn ingestudeerde lijstje met 'bezochte' hostels heb ik niet eens nodig gehad) en vroeg hoeveel maanden ik wilde. Met stomheid geslagen antwoordde ik: "Two, please". En toen was het klaar, de stempel werd gezet en ik kon naar buiten. Achteraf gezien had ik beter drie kunnen zeggen, want nu heb ik met ingang van afgelopen vrijdag twee maanden. Dus nu moet ik de week voor mijn verjaardag nog een keer proberen te verlengen, of ik plan een reisje naar Rwanda en de berggorilla's in die week en koop bij terugkomst gewoon weer een visum bij de grens. Deze laatste optie vind ik persoonlijk ook wel erg goed klinken.

's Middags hadden Theresa en ik de 'End of the year party' van KIFAD. Vorige week hadden we tijdens de vergadering loodjes getrokken en vrijdag moesten we dan een cadeautje meenemen voor die persoon. Best een opgave als je iemand net 2,5 week 'kent'. Nu had ik in mijn eerste week al ergens een tas gezien die ik zelf erg mooi vond, die heb ik nu dus maar gekocht en leuk ingepakt meegenomen.

Solomon en Justine waren de gastheer en -vrouw en praatten alles aan elkaar. Na wat grappen en grollen begonnen we met een spel. In een etuitje zaten opdrachten en dat etuitje moesten we doorgeven tot de muziek stopte. Het waren uiteenlopende opdrachten van zing een liedje, doe een dansje tot stel de collega rechts van je de vraag die je eerder nooit durfde te stellen. Gelukkig kwam ik er goed vanaf door een briefje te trekken waarop stond dat Angel Evans aan het lachen moest maken. Daarna kwamen de speeches (onmisbaar op Oegandese feestjes), en mochten we één voor één naar voren komen om te vertellen hoe geweldig KIFAD is en iedereen fijne feestdagen te wensen.

Na het eten kwam de cadeautjesceremonie. Iedereen ging in een grote kring staan en met de cadeautjes in de handen begon iedereen te dansen. Eén voor één moesten we al dansend het cadeautje naar de juiste persoon brengen. Ik had, op de speech na, de spotlights aardig ontsprongen, tot nu. Met alle ogen op mij gericht heb ik geprobeerd een leuk dansje te doen en ondertussen mijn cadeautje naar Angel te brengen. Beter enthousiast en uit de maat, dan een veilige, kleine beweging is hier de regel, dus die heb ik braaf opgevolgd. Angel leek blij met haar cadeau, na de kerstvakantie ga ik eens kijken of ze de tas ook werkelijk gebruikt. Tassen waren sowieso een geliefd cadeau, zelf kreeg ik een handgemaakte zwarte tas met bruine versieringen van Davis.

Nu is de kerstvakantie officieel begonnen. Ik heb lekker twee weekjes vrij en eindelijk tijd om wat meer van Oeganda te kunnen zien. Op Tweede Kerstdag vertrek ik met Theresa en haar vriend voor drie dagen naar Murchison Falls National Park, waar ik ongelooflijk veel zin in heb. Verder wil ik in mijn eentje naar Entebbe en misschien ook de Evenaar gaan. Een beetje ervaring opdoen met alleen reizen, slapen in een hostel: een klein voorproefje van wat ik wil gaan doen na mijn drie maanden werken.