Laatste week in Oeganda

Drie maanden Oeganda zit er gewoon al op! Wat onwerkelijk. De weken zijn echt omgevlogen. Al merkte ik de laatste twee weken wel toe te zijn aan iets nieuws. Ik weet nu hoe alles hier zo'n beetje werkt, heb veel van Oeganda gezien en op werk liep het met afspraken en dergelijke ook allemaal een beetje af. Ik ben deze week dan ook voornamelijk bezig geweest met afsluiten en voorbereiden van mijn eerste week op reis door Rwanda en natuurlijk mijn verjaardag.

Zaterdag heb ik alvast een beetje geoefend met onhandige bagage en matatu's. Ik heb m'n slaapzak maar naar huis gestuurd omdat die 1. best groot is; 2. ik tot nu toe in elk guesthouse lakens heb gehad en 3. ik heb m'n lakenzak (en eventueel dikke sweater) nog mocht het niet zo zijn. Bij het postkantoor moest eerst m'n netjes ingepakte doos weer open en besnuffelde een drugshond m'n slaapzak. Daarna ging er een lading tape omheen waar je u tegen zegt. En nu is het een kwestie van wachten wie eerder thuis is, m'n slaapzak of ik. Verder regelde ik dollars zodat ik de visa voor Rwanda en Tanzania kan kopen (natuurlijk achteraf gezien precies op de plaats met de slechtste wisselkoers).

In een van de grootste winkelcentra van Kampala, Garden City, hoopte ik m'n toilettas weer netjes aan te kunnen vullen, maar verder dan een nieuwe shampoo, tandenborstel en watjes (die meer op een mega maandverband lijken) kwam ik niet. Ik ben in ieder geval weer even geholpen. Ik ben nu eenmaal niet thuis (maar wat ben ik stiekem blij dat ik een extra mascara mee heb). Wel vond ik hier een heerlijk caféetje met ijskoffie en brownies! Budgettechnisch niet zo goed, maar oh wat was dat lekker!

's Avonds gingen we met z'n allen weer richting Kampala, want Maria gaf haar housewarming. Ze heeft samen met twee meiden uit gastgezinnen een appartementje gehuurd en nu konden we komen kijken. Iedereen was vrij onder de indruk van hun stekkie, met name van de normale wc en douche met normale douchekop waar veel water uit kwam! Wij 'douchen' geloof ik alweer twee weken onder het voetenkraantje afgewisseld met de 'African shower'. Maar goed, wij worden ook schoon. De luxe komt thuis wel weer.

Zondag ging ik met Trust, Theresa, David en Jana naar Aero beach in Entebbe. Iedereen hier heeft zo'n heerlijk duo penotti lichaam; bruine benen, armen, borst en voeten, witte rug, buik en (boven)benen, dus deden we hard ons best dat een beetje te corrigeren. Ik heb me ook even in het water gewaagd ondanks alle bordjes met "swimming in the lake is very dangerous" (bilharzia zit in het hele Victoriameer). Misschien moet ik preventief maar even een deworm-tabletje slikken, gewoon voor de mentale geruststelling (al heb ik met raften liters van datzelfde water binnengekregen en voel me nog steeds prima). Natuurlijk waren wij als muzungu's in bikini een attractie op zich. Niet eens zozeer voor de Oegandese mannen, maar voor een groep Indiërs! Heel 'onopvallend' kwamen ze al filmend met hun telefoon langslopen, maar het summum was toen een Indiër naast me ging zitten voor een foto terwijl ik lag te zonnen!

En toen was het midden in de zomer ineens tijd voor m'n verjaardag, zo gek! Zondagavond vond ik het wel even moeilijk. Ik ben al best wat jaartjes gewend ver van huis te zijn op m'n verjaardag, maar dit was wel de overtreffende trap. Gelukkig ben je in het guesthouse nooit alleen en zit iedereen in hetzelfde schuitje waardoor een schouder om op uit te huilen snel gevonden was. Maandagochtend werd ik bedolven onder verjaardagsknuffels voor ik naar werk ging en Theresa had een cadeautje voor me gekocht: deze dag zou zo erg nog niet zijn.

Uit werk (dagje vrij in m'n laatste week vond ik ook zo'n onzin, plus iedereen moest gewoon werken; maar volgend jaar hoop ik stiekem toch gewoon een dagje vrij te kunnen nemen van werk) ging ik naar het internetcafé, daar zaten naast m'n ouders en zusje, ook m'n opa en oma achter skype. Het internet werkte een keer goed mee, dus kon ik heerlijk met ze kletsen. Opa en oma konden er volgens mij maar niet over uit dat ze gewoon met mij konden kletsen en mij konden zien!

Thuis werd ik opgewacht door alle meiden en David. Er werd voor me gezongen en Jana had een heerlijke fantacake voor me gemaakt! Het was zo super lief en doordacht (fanta is m'n favoriete 'luxe' drankje hier). Daarnaast had ze een stuk suikerriet voor me gekocht, want elke keer als we weer met z'n tweeën op pad waren zei ze: "Ja, dat moet je echt proberen!", maar het kwam er elke keer niet van.

Daarna was het even chaos in huis, want we moesten ons klaarmaken voor mijn verjaardagsetentje. En met zoveel meiden, één douche en één 'normale' spiegel (hij mist de helft en het is matglas) is dat eventjes een gekkenhuis. Een kwartier te laat was iedereen klaar, maar ik denk dat het een nieuw record was! We hielden een matatu aan, lieten de paar passagiers overstappen naar een ander en gebruikten de matatu als een rechtstreekse taxi naar Cayenne, het luxe restaurant waar ik ook in mijn eerste week ben geweest. We hadden een mooie tafel aan het zwembad, katoenen tafellakens, stenen borden en eten als in een goed Italiaans restaurant thuis (en dat eten ligt ook nog eens gewoon binnen een normale tijd op je bord). We aten fetasalade, er was cola light (ja, dat drink ik nog steeds liever dan cola met 12 suikerklontjes), en samen met Riina deed ik een pizza exchange waardoor ik twee halfjes van mijn twee favoriete pizza's op m'n bord had. Kortom, het was geweldig! En omdat het maandag was, kregen we allemaal een pizza margarita gratis mee naar huis. Dus dinsdag zaten we weer gezellig met z'n allen pizza te eten.

Op werk stond op vrijdag een afscheidsfeestje gepland. De hele week werd regelmatig wat onderling besproken, maar allemaal in Luganda. We wisten alleen dat we vrijdagmiddag in ons kantoor in Mende moesten zijn en verder was het één grote verrassing. De ochtend begon voor mij met de officiële afsluiting van mijn werk voor KIFAD: ik presenteerde mijn 'Report for the operationalization of KIFAD HIV/AIDS support center' aan het hele team. Ik moest de end of the month vergadering daarmee openen op ons nieuwe kantoor, maar kreeg het voor elkaar uitgerekend deze keer te laat te zijn. Mijn boda driver verzekerde mij te weten waar het was, maar we eindigden ergens aan de totaal andere kant van Wakiso. Heerlijk als mensen niet willen toegeven iets niet te weten. Met wat telefonische hulp van Bob kwam ik een half uur te laat toch aan in Mende.

De meeste members ging mijn presentatie de pet een beetje te boven, maar ze vonden het leuk om te horen wat ik de afgelopen drie maanden had uitgespookt. Ik was altijd maar aan het typen of ik was weg voor meetings, de collega's kregen maar moeilijk hoogte van mijn werk. Na mijn presentatie ging de meeting verder en duurde zes uur! Pfoe, dat was nog eens wat je zegt een saaie laatste werkdag! Om vier uur was het dan eindelijk tijd voor Theresa's en mijn afscheid. We kregen elk een certificaat van waardering, een kaart met van iedereen een woordje erin en er was een speciale farewell taart. Bob bedankte me hartelijk voor mijn rapport dat hij zelfs de KIFAD bijbel noemde. Wat een eer. Thuis in het guesthouse kreeg ik nog een erecertificaat van de UPA. Een hoop waardering voor iemand die gewoon haar werk doet.

Daarna was het tijd om mijn spullen in te pakken en iedereen in het guesthouse gedag te zeggen. Ondanks dat ik m'n slaapzak nu mis, ben ik toch een aardig pakezel. Inmiddels zit ik in bus in Kampala te wachten op het vertrek naar Kigali, Rwanda. Mijn backpacktrip gaat beginnen!