Carnaval

Het was carnaval deze week en hoewel dat hier niet wordt gevierd, stond ik toch twee keer in een mooi pakje. Het begon in Kampala waar Jana en ik onze lang uitgestelde sightseeing tour gingen doen. Toeristje spelen in een stad waar ik ondertussen de weg weet en me aardig thuis voel, is best raar. Maar zoals de meeste Afrikaanse steden heeft Kampala nu ook weer niet zo heel veel om te bezichtigen.

We begonnen die ochtend in de Kadafi Mosk, de grootste moskee van Kampala en ik geloof zelfs van heel Oost-Africa. Voor we de moskee mochten betreden kregen we een hoofddoek en Jana een doek over haar broek die als rok moest dienen. We kregen een rondleiding en beklommen de minaret (bijna 300 treden!) vanwaar we een prachtig uitzicht hadden over de stad.

Daarna ploften we neer in de Indigo bar met een goed uitzicht over het oude taxi park. Van bovenaf is de chaos nog heftiger dan wanneer je er zelf tussen loopt, al ontdekte ik ook een zekere mate van orde. Een georganiseerde chaos moet ik het maar noemen. We bezochten verder nog het Independence monument en daarna was het tijd om te shoppen. Na bijna drie maanden elke week in dezelfde kleding wilde ik wel wat nieuws. We probeerden het in een tweedehandswinkeltje en in wat lokale winkeltjes, maar al die bling bling shirts hier zijn niet mijn ding. Ik heb eindelijk iets gevonden wat ik mis: winkelen! Hoe typisch.

In de craft villages slaagden we beter. Mama had me voor mijn vertrek op het hart gedrukt iets te kopen wat mij thuis aan Oeganda zou herinneren. Nou dat was verrekte moeilijk! Houten beeldjes van gorilla's of giraffes zijn leuk, maar voor mij niet typisch Oeganda. Maar eindelijk heb ik nu een souvenir gevonden; twee schilderijen op bark cloth. Dat is boomschors van de Mutuba boom, maar het is zacht als stof met een soort leeruitstraling. Ik had het voor Oeganda nog nooit gezien. Op het ene schilderij staat een vrouw met matooke op haar hoofd (wat ik bijna dagelijks eet en het UPA guesthouse staat tussen de matookebomen). Op de ander twee vrouwen met brandhout en een grote pot. We sloten onze Kampala tour af in 1000 cups, een klein expatcafeetje met goede koffie en verse milkshakes.

's Avonds vierden we Riina's verjaardag. We kookten en aten met z'n allen en daarna gingen we uit. Riina kent elke club hier op haar duimpje dus geen simpele "muzunguclub", maar echt Ugandan style uitgaan. We belandden in Timeless: een discotheek op de eerste verdieping waar je over de hoofden kon lopen. Het was zo veel leuker dan ik van te voren gedacht had! Hier wordt tenminste gedanst (en mocht je heel wanhopig op zoek zijn naar een bedpartner ben je daar ook op de juiste plek). De meeste meiden hielden het al snel voor gezien, dus ging ik met het overgebleven groepje naar een reggae bar iets verderop. Dat was echt niks voor mij, iedereen zo stoned als een garnaal in een vies, donker hok; bah!

Zondag was het koud (18 graden) en heb ik werkelijk de hele dag op de veranda gehangen. Halverwege de dag kwam een stel uit Duitsland aan bij het guesthouse, ze zouden een jaar in Oeganda wonen, maar gingen nu na een half jaar terug naar huis. Ze hadden een matatu-ongeluk meegemaakt en vorige week zijn ze gedrogeerd in hun slaap waarna alle waardevolle dingen uit hun appartement zijn gestolen. Ze waren er helemaal klaar mee en konden niet wachten om naar huis te gaan.

Ik vond het zondag ook nodig m'n telefoon de betonnen vloer van dichtbij te laten zien. Dat vond die niet zo leuk: m'n scherm was compleet verbrokkeld. Gelukkig wist Ben iemand die me wel een nieuw scherm kon geven voor een fractie van de prijs in Nederland. Dat maar gedaan, maar helaas zijn sommige stukjes van m'n scherm nu ongevoelig waardoor ik m'n scherm nu alle kanten op moet draaien om een enigszins normaal berichtje te typen.

Maandag en dinsdag zat ik intern in Mildmay, een groot HIV health center in de buurt van Entebbe. Ik kreeg een mooi schortje aan en op sommige afdelingen zelfs een mondkapje omdat daar mensen met tuberculose zaten. Maandag was alles vrij globaal. Ik kreeg een rondleiding en daarna doorliep ik hetzelfde proces als de patiënten. Op elke afdeling had ik een kort praatje hoe en wat ze daar precies deden. Af en toe voelde ik me aardig bezwaard om zo voor alle patiënten langs de spreekkamers in te gaan en qua informatie kwam het aardig overeen met wat ik al wist uit eerdere meetings. Het einde van de middag bracht ik door in de bibliotheek met een lading brochures over Mildmay, het was alsof ik weer even op de uni was.

Aangezien Mildmay aardig ver reizen is en ik twee lange dagen intern zou doorbrengen, bracht ik de nacht door in hun hostel. Om 5 uur ging al het medisch personeel naar huis en was ik met de bewaking alleen op het gigantische terrein. Het keukenpersoneel had ervoor gezorgd dat ik op de gigantisch on-Oegandese tijd van half 6 avondeten had en ik mocht een tafeltje uitzoeken in het verder lege bedrijfsrestaurant. Hoe ongemakkelijk. De rest van de avond was vooral heel raar, helemaal alleen zijn is zo lang geleden!

Dinsdagochtend zat ik weer in m'n eentje in het bedrijfsrestaurant voor mijn ontbijt. Het ontbijt kwam zo laat dat ik de ochtendgebeden in de kapel miste (wat mij stiekem wel goed uitkwam). De rest van de dag was heel interessant. Ik mocht meelopen met pediatric care, counselling en social work. Vooral pediatric care was best heftig, alle patiënten zijn sowieso HIV positief, maar om dan basisschoolkinderen op consult te hebben is gewoon heel zielig. Ik vond het ook best heftig dat HIV ineens een gezicht kreeg. Normaal bij HCT (HIV counselling and testing) outreaches heb je echt maar een paar positieve uitslagen en nu waren er zoveel mensen. Aan de meeste zag je helemaal niets. 1 op de 10 positief was voor mij nooit eerder zo zichtbaar.

Vrijdag hebben Theresa en ik bij elkaar een HIV test afgenomen. Theresa doet natuurlijk regelmatig HCT en wilde voor de zekerheid een check-up voor ze naar huis ging. Ik vond het vooral wel interessant voor het complete plaatje. Niet geheel verrassend waren we beiden negatief.

Deze week hebben we ook twee huisdieren gekregen: King Richard and Queen Elizabeth: een zwarte en een witte kip. Ze lopen vrolijk rond in de voortuin en 's ochtends rennen ze achter je aan om eten te krijgen. Eerst wilden we geitjes, maar die waren een beetje te duur (en die eten wat meer). Nu is het alleen nog een kwestie van wachten op de eerste eitjes.