Achter de wolken schijnt de zon

Ik ben weg. Het afscheid zit erop. Wat heb ik tegen deze dag opgezien. Wat raar om iedereen nu zo lang niet te kunnen zien en vasthouden. Wat was het een rotmoment op Schiphol. Gelukkig werd alles na het zien van de blauwe hemel een stuk dragelijker. Tranen prikten niet meer in mijn ogen en bij Turkish Airlines hebben ze hartstikke goed voor me gezorgd. Gelijk na het opstijgen kregen we al een soort nougat en 's middags een bord warm eten. Kip met rijst en wat groenten en een amandelcakeje na, dikke prima! En tijdens mijn tweede vlucht ongeveer hetzelfde, alleen was de kip iets anders klaargemaakt. Het keukenpersoneel liep met een echte koksmuts op, en dat voor het opwarmen van een lading kant-en-klaar maaltijden. Ik moest er wel om lachen.

29 november. Ik ben net aangekomen in het guesthouse, inmiddels is het al 5 uur 's ochtends. Ik weet nu al niet meer waar ik moet beginnen, wat een hoop nieuwe indrukken! In Istanbul sprak een Nederlands meisje mij aan. Zij gaat ook vrijwiligerswerk doen, maar via een andere organisatie. Het was wel fijn om samen Entebbe International Airport te betreden. Gelijk kregen we onze handen bespoten met een lading desinfectiespul, tenminste ik neem aan dat dat het was. Toen wat formulieren invullen. "Bloedt u uit uw ogen/neus/oren/etc?", "Last van diarree/koorts?", de hele mikmak. Daarna mochten we door naar de 'health check', een man en vrouw in plastic schort en een mondkapje op. De formulieren werden bekeken en met een soort scanner werd m'n lichaamstemperatuur opgenomen. Ebola-vrij bevonden, op naar de stempel in m'n paspoort. De vrouw die mij de stempel moest geven, nam mijn vingerafdrukken en toen mocht ik officieel Oeganda betreden.

Bij de uitgang stond al een hele rij mannetjes, maar eerst even pinnen. Helaas accepteerde die mijn pinpas niet en met m'n creditcard geld opnemen wilde ik toch eigenlijk wel beperken tot noodgevallen. Dan maar naar buiten. En daar, recht voor de deur, stond een klein, donker mannetje met een bordje: 'Uganda Pioneers Association Tessa de Bruijn". Jeej! Local vrijwilliger Eddy haalde mij op en zonder erbij na te denken trek ik het rechter portier open. Oeps, het stuur, even vergeten dat ze hier links rijden. Ik zou hier ook niet graag willen rijden. Overal liepen mensen, terwijl het rond 4.00/4.30 uur was. Ze liepen in het pikkedonker, zonder een echte bestemming te hebben leek het wel. Verkeer haalt elkaar als een malle in. Groot licht, klein licht, overstekende mensen, groot licht, brommer zonder licht, brr. Ik heb in dit ene ritje ook drie dode honden gezien, allemaal aangereden. En op sommige stukken, het ouderwetse 'hobbel de bobbel, gat in de weg!' is er niks bij. Dat in combinatie met verkeersdrempels zó hoog, echt maf. Vooral wanneer je bergop moet, bijna stil moet staan om de drempel te kunnen nemen en de auto het dan nog maar net naar boven trekt. Waar is dat goed voor? Hard rijden omhoog had de auto sowieso niet getrokken.

Maargoed, zonder kleerscheuren ben ik nu in het guesthouse. Eddy klopte even op een raampje en daar was Cissy, een local die hier woont en een beetje toezicht houdt, heb ik het idee. Cissy maakte me een beetje wegwijs en liet mijn kamer zien. Een kamer met vier lege bedden, net geschilderd vertelde ze mij. Later hoorde ik dat dat was omdat de schimmel vorige week nog dik op de muren stond. Het ziet er nu in ieder geval wel netjes uit. M'n klamboe is helaas te klein, dus dat moet ik morgen wel even regelen. Nu eerst snel wat slapen, goed ingesmeerd met DEET. Het begint inmiddels al licht te worden en de hanen in de buurt kraaien al. Straks maar eens kijken hoe Oeganda bij daglicht bevalt.

9.30 uur. Ik hoorde al een tijdje stemmen, tijd om op te staan. Mocht je nu denken: "Goh die Tessa kan wel uitslapen", fout! Precies half 8 Nederlandse tijd. Niemand leek hier te weten dat er een nieuwe vrijwilliger kwam. Kennelijk slapen er in het weekend regelmatig backpackers die daarna weer verder trekken. Toen ze doorhadden dat ik hier wel langer zou zijn, waren ze gelukkig een stuk vriendelijker. We zijn nu met ongeveer vijftien meiden, waarvan twee Nederlands en een meisje spreekt Nederlands omdat ze in Nijmegen studeert. Toevallig werkt ze op hetzelfde project. En nog toevalliger, ze heet Theresa, dat zal vast voor wat verwarring gaan zorgen. Er is een klein keukentje en iedereen kookt in principe voor zichzelf, ik zie nog even niet voor me hoe dat zal gaan rond etenstijd.

Vanmiddag ga ik met wat meiden boodschappen doen. Hopelijk wordt het nog wat droger. Het komt hier nu al een paar uur met bakken uit de hemel. De stroom viel net ook al uit, ik zal er maar aan moeten wennen. Net als mijn wc voor de komende maanden: de prehistorische versie van een Frans toilet. Twee voetsteunen en een smal gat. Binnen is ook een gewone wc, maar omdat het doorspoelen zoveel water kost gebruiken we die niet. Vanavond is een verjaardag van een van de local volunteers, Trust, en een afscheidsfeestje voor een van de Nederlandse meisjes die morgen weggaat. Ik ga het allemaal wel zien. M'n klamboe past trouwens wel. Hier hebben ze alleen allemaal een stuk grotere. Ik heb meer een klein, knus tentje, waarvan je even moet weten hoe die moet hangen.

Nog even een korte update. Rond twee uur brak de zon door en gingen we weg. Boodschappen doen hier is best apart. Aan de grote weg hier in Nansana liggen non-stop winkeltjes. Elk winkeltje verkoopt iets anders. Gelukkig zijn er ook drie normale supermarkten, variërend van Afrikastijl Aldi look-a-like tot een hele uitgebreide 'luxe' supermarkt, met bijbehorende prijzen. Die voor mij nog steeds bespottelijk goedkoop zijn. Volgens de meiden wen je daar snel aan en ga je dan vanzelf naar de Aldi of de kleine losse winkeltjes. Eerst de prijzen maar een beetje leren kennen, dan waag ik me waarschijnlijk nog wel aan de losse winkeltjes zonder prijskaartjes. Op straat voel ik me trouwens onwennig, maar wel veilig. De kindjes zijn echt om op te vreten. "Bye muzungu" (=blanke) roepen ze vrolijk als je langsloopt. Mannelijke aandacht valt gelukkig reuze mee. Al stopte een jongen op een brommer speciaal om me te vertellen hoe mooi ik ben.

Tijdens het feestje wilden ze wel allemaal met mij op de foto, of ze namen gewoon een foto van mij alleen. We waren met totaal denk wel 20 tot 25 man in een kamertje waar naast elkaar precies twee tweepersoons bedden in zouden passen. Je kan je wel voorstellen, dat was dicht op elkaar zitten. Een deel zat op het bed, ik had met de rest een plekje op de grond bemachtigd. Toen na het eten (dat wij met z'n allen hadden gekocht en bij ons hadden klaargemaakt) de muziek aanging, was het tijd om te dansen. Dat was ongemakkelijk. Iedereen stond in een soort kringetje en een persoon ging dan naar het midden om zich uit te sloven met nogal wat ehm aparte bewegingen. Natuurlijk werd ik ook even door de jarige job op de dansvloer getrokken. Hij hield het gelukkig erg netjes en ik mocht snel weer gaan. Rond tienen verplaatste het hele feest zich naar ons guesthouse. Ik ben toen afgedropen. Ik was zo moe dat ik van het hele feestgedruis weinig heb meegekregen. Straks ga ik voor het eerst alleen de straat op om deze eerste belevenissen online te zetten in het internetcafé.