Haya, Tanzania!

Maandag werd ik gewekt door de zon die tussen de wolken door de kamer in scheen. Zou ik dan eindelijk een normale stranddag krijgen? 's Ochtends was zonder twijfel het beste weer tot nu toe. De zon scheen regelmatig en werd het zo heet dat ik al snel een plekje in de schaduw opzocht. 's Middags begon het weer als vanouds te regenen. Een mooi moment voor lunch, als door de hevige regen de stroom niet uitgevallen was en er dus geen lunch gemaakt kon worden... Uiteindelijk klaarde het toch weer op en besloot ik mijn reservedollars te spenderen aan een diner op het strand. Nog geen vijf minuten nadat mijn eten op tafel stond, begon het weer te regenen. De weergoden waren mij duidelijk niet goedgezind.

Voor dinsdag had ik een gids geregeld zodat ik Stown Town en Prison Island op één dag kon doen. Via facebook had ik Yussuf gevonden die mij een hele dag op sleeptouw zou nemen. Maar eerst moest ik het Kajibange guesthouse nog betalen. Keer op keer kreeg ik van de Bob Marley look-a-like eigenaar "Hakuna matata" te horen, dat schoot ook niet op. Uiteindelijk is hij achter mij aangereden naar de bank in Stown Town, waar ik in een soort drugshandelscène in de auto eindelijk de schuld kon afbetalen. Vervolgens liet Yussuf een paar slaapplekken zien. Accommodatie hier is duur! 25 euro voor één nacht met gedeelde badkamer. Voor 15 euro slaap ik normaal mooier. Gelukkig was het maar een nachtje.

Stown Town heeft wat weg van Bagamoyo. In het oude gedeelte staan eigenlijk alleen maar niet-Afrikaanse huizen. De Arabische, Duitse en Indische geschiedenis zie je niet alleen terug in de gebouwen, maar ook de bevolking van Zanzibar is flink gemengd. Het is heel leuk om te zien hoe donkere mensen qua gezicht zo gigantisch kunnen verschillen. Een Indische of Arabische voorouder is makkelijk terug te zien. Tijdens de stadstour begon het (natuurlijk) weer te gieten. Yussuf kocht een paraplu en we vervolgden onze tocht. Ik werd meegenomen door de (slaven)geschiedenis van Zanzibar en at local food in een restaurantje. Zanzibar heeft zonder twijfel het lekkerste eten van Oost-Afrika. Rijst met vis en groenten: dat zou ik wel elke dag kunnen eten!

Na de lunch vertrokken we met een klein bootje naar Prison Island. Het eiland met de reuzenschildpadden. Hoewel ze niet zoals in de boekjes over het strand kruipen, maar in een soort kinderboerderij zitten, was het wel heel bijzonder. Die beesten zijn echt gigantisch! En ik had nog geluk ook: twee stelletjes begonnen spontaan te paren toen ik langsliep! Een heel apart gezicht, waarbij iedereen in de lach schoot toen het mannetje uitgeput letterlijk van het vrouwtje af viel.

De gevangenis op het eiland heeft voornamelijk dienst gedaan als quarantaine ruimte tijdens uitbraken van cholera en is nu omgetoverd tot een restaurant. Op de open zee heb ik vervolgens nog even gesnorkeld. Door het slechte weer was het helaas niet zo helder, maar toch zag ik nog wel wat mooie vissen rondzwemmen.

Woensdag was het alweer tijd om naar het vaste land te gaan. Ik ben nooit eerder zeeziek geweest, maar deze overtocht was toch wel heftig! Ik was blij dat ik een kotszakje gekregen had, al was het maar voor de mentale geruststelling. Blij dat ik zonder overgeven weer op het vaste land stond, pakte ik de tuktuk naar het guesthouse waar ik die avond zou slapen. Ik kocht mijn treinticket, haalde bij een eettentje een omelet met patat en toen zat de dag er alweer op.

Donderdag maakte ik een stadswandeling door Dar es Salaam en heb ik me suf gezocht naar een nieuwe haarborstel (de oude was ik vergeten in Nungwi). Ik vind het toch zo irritant dat hele simpele dingen hier zo moeilijk te verkrijgen zijn. De tips op reisblogs dat iets vergeten geen probleem is, want als je het ergens nodig hebt, is het er te koop. Nou, niet in Afrika. Na drie uur bijna elke shoppingmall en wat grote supermarkten in Dar es Salaam te hebben gezien, vond ik eindelijk een nieuwe borstel. In het guesthouse viel gelijk het handvat er af, maar ik kon in ieder geval na twee dagen m'n haren weer borstelen.

Vrijdag begon het laatste stukje van mijn reis door Tanzania: met de trein van Dar es Salaam naar Mbeya. Het was een flinke reis van bijna 1000 kilometer die 24 uur treinen in beslag zou nemen. De reis begon al meteen goed met meer dan zeven uur vertraging. 1,5 uur voor gepland vertrek moest ik aanwezig zijn en dus zat er niks anders op dan zo'n negen uur in de 'first class lounge' door te brengen. Dat klinkt nog niet zo verkeerd, maar de stoelen waren keihard en toen het begon te regenen, sijpelde het water door het dak heen. Ik had wel een rijtje van vier stoelen voor mijzelf, het laatste beetje luxe voor ik een hele dag in een klein coupeetje zou zitten.

Om half 9 's avonds mochten we eindelijk richting de trein. In het pikkedonker, want de stroom was net daarvoor uitgevallen. Blij dat ik de juiste coupé en compartiment gevonden had, sprong het licht weer aan. Hoewel ik eerste klas reisde, was het een minuscuul hokje en bloedheet. Tweede klas deelde dit hokje met z'n zessen en tweede klas 'sitting' kwam neer op mensen die op en over elkaar lagen om nog een beetje comfortabel te kunnen reizen. Ik had mezelf een bedje bovenin toegeëigend, zo lag ik als blanke wat minder in het zicht en m'n tassen weggrissen was ook een stuk lastiger. Ik deelde mijn compartiment met een oudere vrouw, een moeder met zoontje, en een vrouw van mijn leeftijd (toch wel grappig dat ik mezelf eindelijk niet meer als meisje zie).

Na zoveel uur rondhangen op het station, sliep ik heerlijk. Afgezien van wat onderbrekingen wanneer de trein stopte en het klonk alsof de halve trein uit elkaar viel. Ook de volgende dag verliep eigenlijk prima. Ik lunchte met twee meiden uit Rusland en Denemarken (ex-vrijwilligers uit Kenia en Tanzania), deed een klein dansje met een dronken man in de bar, kwam erachter wat geen hand voor ogen zien nou echt betekent toen we door vele tunnels reden, en kletste wat met de vrouwen in mijn compartiment. Gelukkig sprak de oudere vrouw vrij goed Engels, al moest ze mijn (inmiddels helaas ook in Engels) snelle spreken een paar keer afremmen.

Contact met lokalen heb je echt veel meer wanneer je alleen reist. Waarschijnlijk ook wel omdat ik er zelf meer voor opensta, want 24 uur m'n mond houden kan ik nog steeds niet. De oudere vrouw vertelde me dat het geen Engels spreken van veel Tanzanianen meer en meer een probleem begint te worden. Met name wanneer het gaat om contact met andere landen. Wanneer iemand Engels spreekt, moet dit echt uit de persoon zelf zijn gekomen, want op de meeste scholen wordt Engelse les gegeven door een docent die zelf amper Engels spreekt.

Uiteindelijk kwamen we pas na half 12 aan in Mbeya, nog anderhalf uur later dan gepland. Daar stond ik dan in het pikkedonker, zonder slaapplaats, vier kilometer buiten de stad. Al vrij snel zag ik twee andere muzungumeiden, kon ik mooi met hen de taxi delen naar een guesthouse. Het toeval bracht alleen dat deze meiden in Mbeya in een klooster zaten voor een jaar. Ze belden een zuster op, werden opgehaald en ik mocht wel mee. Het bleek namelijk dat je in Mbeya geen guesthouse meer in komt na tien uur 's avonds. Had ik even geluk!

Na een tijdje gewacht te hebben kwamen de zuster en de priester aanrijden, ze spraken geen woord Engels maar de meiden inmiddels wel een aardig woordje Swahili, en ik was inderdaad meer dan welkom. We sliepen in een soort pastoraal guesthouse. De zuster bleef voor m'n gevoel uren bijkletsen met de meiden die een paar dagen vrienden hadden opgezocht ergens in Tanzania. Ik was zo vreselijk moe, ik stond letterlijk te tollen op m'n benen. Waarschijnlijk vooral doordat ik zoveel uur in een trillende en schokkende trein had gezeten, maar als je me gezegd had dat ik een flink glaasje teveel ophad, had ik het ook geloofd. Toen we eindelijk in bed lagen deelden de meiden nog even mee dat ze de volgende ochtend om zes uur in de kerk moesten staan voor het ochtendgebed. Dag, lange nachtrust.

Nadat de meiden vertrokken waren pakte ik m'n spullen in en vertrok voor mijn allerlaatste stukje Tanzania. Op naar de grens! In Mbeya wilde ik nog even wat geld pinnen en dat wisselen voor Malawische Kwacha's (in Dar es Salaam kon ik zelfs wisselen voor Zweedse Kronen, maar de Kwacha had niemand), maar in het zwaar gelovige dorp was op zondag zelfs de ATM gesloten en een ontbijtje zat er ook al niet in. Dan maar naar de grens. Geen avondeten en geen ontbijt overleefde ik ook wel, al is het niet ideaal. Een matatu busje ging naar Tukuyu, al ging het gepaard met zoveel gelach dat ik er dikke twijfels bij had. En inderdaad, we reden eerst de compleet andere kant op en vervolgens weer terug naar het punt waar ik ingestapt was. Uiteindelijk gooiden ze me af bij een taxipark net buiten Mbeya waar een man met mijn backpack op z'n hoofd al snel voor mij uitdraafde. Oh jee, daar ging m'n tas! Ik op een drafje erachteraan onder een hoop gejoel van omstanders. Achteraf bleek het busje richting de grens op het punt van vertrekken te staan. Tja, mijn vertrouwen in Tanzanianen ligt nu eenmaal niet heel erg hoog meer.

Onderweg hield ik angstvallig google maps in de gaten om te controleren of ik wel de goede kant op ging. Met weinig geld op zak zijn transportfoutjes vrij cruciaal. Ik was dan ook erg opgelucht toen ik zag dat we de laatste afslag rechts richting 'Boda boda Malawi' gingen. 1,5 kilometer voor de grens stopte het busje en voor ik het wist stond er weer een mannetje met mijn backpack buiten, dit keer stevig op z'n rug. Dit mannetje sprak goed Engels en legde uit dat ik vanaf dit punt moest lopen of een boda moest pakken, maar eerst moest ik bij hem m'n laatste shillings wisselen. Gelukkig wist ik de wisselkoers, anders had hij op de tien euro die ik nog had mooi drie euro winst gepakt. Maar hey, ik ben niet achterlijk! Ik hupste achterop de boda, haalde m'n exit stempel en daarmee was Tanzania definitief afgesloten.