Heimwee

Goede vrijdag was het tijd om m'n schattige privé hutje in te ruilen voor een slaapzaal, maar ook meer zon en Noord-Malawi te verlaten en Centraal-Malawi te betreden. Maar eerst moest ik terug naar Mzuzu om te pinnen. Ik houd er helemaal niet van om met veel geld te reizen, maar hier kan het eigenlijk niet anders. Kennelijk zijn storingen bij de pinautomaten meer regel dan uitzondering, want ook vandaag was er een storing. Nadat ik eindelijk geld kon pinnen, moest ik al dat geld nog een plekje geven. Het grootste biljet hier is duizend kwacha, wat ongeveer gelijk staat aan twee euro. Een stapeltje in m'n portemonnee zodat ie nog net dicht kon, een stapeltje in m'n moneybelt en ook nog maar een dubbelgevouwen stapeltje in m'n bh en toen was eindelijk m'n geld opgeborgen.

Toen begon eindelijk de reis naar Nkhotakota, die ruim vijf uur in beslag nam. De eerste matola vroeg zo'n absurd bedrag, dat ik ben overgestapt naar een ander. Deze matola had een stuk of zeven matrassen, iets van vijf babybadjes, een aantal passagiers en nu dus ook een backpacker bij zich. Al knuffelend met m'n backpack, half op schoot bij de conductor en m'n buurvrouw, bereikten we de plek waar ik weer over moest stappen. Ik werd naar een luxe taxibusje gebracht, met airco, airbags en heerlijke stoelen. Dat zou een relaxt laatste stukje worden! Maar niets was minder waar. Ik had, denk ik, nog de beste plek op de bijrijdersstoel die ik deelde met een mevrouw. Die vrouw deelde een houten krukje tussen mijn stoel en die van de bestuurder met een vrouw die haar baby rustig de borst gaf, terwijl ze ongeveer bij de bestuurder op schoot zat. Dat krukje in het midden werd ook nog gedeeld door een viertal kindervoetjes die van de twee kindjes waren die over mijn en de bestuurdersstoelleuning heen hingen. Ik kon niet goed naar achteren kijken, maar dit was denk ik weer een nieuw record busje volproppen. Sowieso was Malawi al nummer één matola's volproppen. Je moet hier op de weg niet raar opkijken als je ingehaald wordt door een busje waarvan mensen compleet tegen de ruiten gedrukt zitten en het busje vervolgens vrolijk stopt om een vrouw met baby op de rug en een mand vol groente en fruit in te laten.

Aangekomen in Nkhotakota begon ik mijn vooraf goed bestudeerde route naar het guesthouse te lopen. Hoewel de route die ik liep echt heel leuk was (ik was echt in downtown Nkhotakota beland en kindjes liepen vrolijk met mij mee), had ik niet het idee de goede kant op te lopen en over een half uur zou het al donker zijn. In Malawi is er maar weinig vervoer: er rijden maar een paar auto's en matola's op de weg en verder een hoop mensen op de fiets (wat ik trouwens heel leuk vind om te zien). Na een tijdje vond ik een fietstaxi die me wel wilde brengen. Ik voelde me best een beetje bezwaard om met m'n zware spullen achterop een fiets te stappen, maar die man kon me toch fietsen! Op het oude barrel haalden we in hoog tempo iedereen in, hadden we de grootste lol, en hij leverde mij netjes bij Sitima Inn af.

Sitima Inn is echt een cool guesthouse. Het wordt gerund door een Zuid-Afrikaan en hij heeft echt de lelijkste Malawiërs die hij kon vinden in dienst (mensen hier vind ik over het algemeen best knap). De receptionist mist een voortand en de andere tand is compleet zwart. De bewaking en tuinmannen zijn hele oude mannetjes (papa's leeftijd, misschien iets jonger, oftewel in Afrika hoogbejaard), waarvan eentje gigantisch scheel kijkt, maar iedereen is superlief en geeft precies de juiste hoeveelheid persoonlijke aandacht. Daarnaast heeft het gebouw een hele mooie ligging met uitzicht over het meer en zitten op de meest rare plekken auto- en bootonderdelen verwerkt. Een goed plekje voor een tussenstop dus.

Voor het gebouw was het een drukke bedoeling met vrouwen die zand van het strand richting de weg droegen. Natuurlijk op hun hoofd. De vrouwen liepen af en aan in de brandende zon tot er een vrachtwagentje kwam om het zand op te halen en naar een bouwplaats te brengen. Waarna ze weer van voor af aan begonnen. Wat een baan...

's Middags arriveerde een familie uit Noorwegen. De dochter heeft met haar man een tijdje in Nhkotakota gewoond en gewerkt, en waren nu terug om hun oude project op te zoeken. Het project leert jongeren zich op een creatieve manier te uiten en vanmiddag was er een dansvoorstelling, en ik mocht mee. De jongeren dansten alsof hun leven er vanaf hing en het was prachtig om te zien. Daarna gingen we nog even over de markt en liepen terug naar het guesthouse. Toch leuk als een dagje rondhangen in een cultureel uitstapje eindigt.

Voor de supermarkt in Nhkotakota hing de hele dag een oud-legerofficier rond. Hij is compleet aan lager wal geraakt en bedelt bij alles en iedereen om maar wiet of alcohol te kunnen kopen. Als je hem afwijst, krijg je een statig salut en dan gaat hij door naar de volgende.

Zondag trok ik weer verder zuidwaarts. Nkhotakota is echt een dorpje en er is geen privéstrand, dus veel meer dan wat rondhangen op het balkon en strandwandelingen maken, kon ik ook niet. Ik kon 's ochtends een stuk meerijden met de Noorse familie, dus dat schoot lekker op! In Salima belandde ik op het busstation waar gewoon een bord stond hoe laat welke bus zou vertrekken. Wauw, wie zou dat hebben ingevoerd? De bus kwam een half uurtje na gepland vertrek binnen, en was me toch vol! Na ruim een uur staan, kon ik eindelijk zitten. Ook met de bus moesten we voor elk dorp stoppen voor een 'police check'. Malawi is tot nu toe het eerste land waar de weg ook echt geblokkeerd is. Meestal hebben ze een vrij moderne slagboom, maar anders werkt een olievat met twee stevig vastgebonden takken ook.

De armoede op het platteland, maar ook in de meer stedelijke gebieden is hier in Malawi echt schrijnend. Zoveel mensen lopen met grote gaten in hun kleding en hebben niet eens slippers. Armoede is tot nu toe overal wel aanwezig geweest, maar het was minder zichtbaar. Er lopen hier ook heel veel zwerfkinderen rond die hun best doen een klein centje te verdienen tussen alle mannen die stomdronken overal rondhangen. Sowieso ben ik nog nergens zo vaak om geld gevraagd als hier, kinderen riepen wel eens "muzungu, give me money", en er zat wel eens iemand met een handje omhoog, maar volwassenen die komen vragen om een paar cent omdat ze al dagen niet gegeten hebben, is toch echt andere koek.

Ik weet niet zo goed of het de armoede, het feit dat m'n laatste maand in Afrika is aangebroken, dat ik al zo'n tijd weg ben, het vele alleen zijn, of een combinatie van alles is, maar ik heb op het moment flink last van heimwee. Een compleet vlak landschap met wat akkerbouw laat de tranen in m'n ogen prikken, maar ook op steeds meer random momenten dwalen m'n gedachten af naar thuis. De laatste tijd heb ik ook veel meer behoefte om bepaalde websites die ik thuis altijd bekeek te checken en ben ik ook het Nederlandse nieuws aan het volgen. Een paar dagen terug dook de vliegticketprijs flink omlaag, maar het idee dat ik nu terug kan vliegen wanneer ik maar wil is wel even geruststellend. Het is maar goed dat ik een vast en groots eindpunt in m'n hoofd heb, en ik wil ook niet zomaar opgeven, maar soms is het gewoon best moeilijk om constant in de belangstelling te staan, en tegelijkertijd niemand te hebben om even fysiek m'n verhaaltje bij te doen. Hoe mooi het landschap van Malawi ook is, en hoe aardig de bevolking ook is, dit is echt iets waar ik even doorheen moet.

In Monkey Bay vond ik een plekje om even aan alle hectiek te ontsnappen. In ieder geval gedeeltelijk. De manager van Venice Beach Backpackers gaf me voor de prijs van een bed in de slaapzaal, een privékamer met tweepersoonsbed, omdat er mensen in de dorm zouden zijn. Ehm ja, dat is het hele idee van een slaapzaal, maar een eigen kamertje is natuurlijk wel fijner. Mijn kamer stelt niet zoveel voor, maar het strandgedeelte ziet eruit als een luxe resort! Het is Eerste Paasdag dus welvarende Malawiërs hebben zich ook bij Venice gesetteld en binnen de kortste keren had ik een twintig jarig ventje achter me aan die dacht als hij maar lang genoeg diep in m'n ogen zou kijken, ik vanzelf voor 'm zou vallen. Waarom zijn die mannen hier toch zo irritant? Kindjes die stiekem langs het hek komen om hoi te zeggen en te vragen hoe ik heet, vind ik eigenlijk alleen maar leuk, maar die mannen (of jongens) mag de bewaking van mij ook wel naar de andere kant van het hek sturen.

Speciaal voor Pasen kwam er een traditionele dansgroep tegen het eind van de middag. Het was zonder twijfel de meest spectaculaire dansact die ik in deze paar maanden gezien heb. Uitgedost in een volledig kostuum, lieten ze al dansend grote stofwolken uit het zand herrijzen: super indrukwekkend. Voor het optreden was het hele dorp uitgelopen en het was echt mega druk. Kindjes die geen kaartje konden betalen waren op de muur van het resort geklommen zodat ze er stiekem toch bij waren, en zo werd het een festijn voor het hele dorp.

Maandag waren de meeste Paasgasten uitgecheckt en genoot ik van een heerlijke dag in het zonnetje en onder de parasol. Even rust, gewoon ik, m'n strandstoel en m'n boek. Wat ben ik daarvan opgeknapt! 's Ochtends was ik nog een zielig hoopje (gelukkig kon ik op internet en kon ik m'n hart bij mama luchten). 's Avonds kon ik me dat nog maar amper indenken. Ik ga nu tenminste weer met frisse zin de komende weken in, klaar om weer te genieten van de typisch Afrikaanse ongemakken en gekkigheden, die mijn reis ook juist zo bijzonder maken. Aan het eind van de middag heb ik nog bezoek gehad van drie nieuwsgierige buurtkindjes die stiekem het terrein waren opgelopen. Ze kropen naast mij en bekeken met grote ogen m'n tablet waarop ik aan het lezen was. Een mooi moment om een 'typisch Afrikaans momentje' eens met de camera vast te leggen.

Dinsdag zat ik al om 8 uur op het strand. Oh, wat houd ik van die vroege ochtendzon wanneer het nog niet te warm is en het strand nog compleet leeg is. Na het ontbijt hadden een paar jongens 'mijn' bankje ingepikt en dus besloot ik het leven aan de andere kant van het hek een beetje te gaan verkennen. Monkey Bay is prachtig, maar leven hier is volgens mij niet makkelijk. Wat ik hier zag viel in de categorie 'dit is wat je op televisie ziet'; armoedige huisjes, vrouwen bij de waterpomp en voetballende kindjes. Zulke dorpjes zie ik wel vaker vanuit de matola's, maar er nu middenin lopen voelde werkelijk alsof ik in een film was beland.