The storm that thunders

Ik heb het gehaald! Ruim zevenduizend kilometer, vijf verschillende landen, vijf maanden weg van huis. Bij het zien van de Victoria falls schoot ik compleet vol. Weer een mijlpijl in m'n leven bereikt. De falls zijn prachtig, maar de reis ernaartoe is wat het zo speciaal maakt. Alle belevenissen van de afgelopen maanden schoten door m'n hoofd. Ik liep de Photo Graphic Trail terwijl er verder helemaal niemand was. Het was zo typerend voor mijn reis hier naar toe.

Wat voelde ik mij trots. Ik heb het gewoon gedaan! Het gevreesde Afrika doorgetrokken in de meest ongemakkelijke transportmiddelen, met ontelbare huwelijksaanzoeken, starende blikken, en ontiegelijk veel small talk. Ik ben opgelicht, mezelf tegengekomen, maar bovenal mezelf bewezen sterker te zijn dan ik dacht. Ik heb vertrouwen gekregen in mijn zelfstandigheid en zelfredzaamheid. Ik zie mezelf niet langer als meisje, maar als volwassen vrouw, klaar om de grotemensenwereld te betreden.

Ik heb van veel mensen gehoord dat het zo dapper was wat ik deed. Van meerdere wereldreizigers dat ik het eerste meisje was dat ze tegenkwamen in Afrika dat alleen aan het reizen is. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik in vijf maanden ook maar twee andere soloreizigsters tegen ben gekomen. Maar mezelf dapper noemen nee, dat wimpelde ik snel af met een "ach, zo moeilijk of bijzonder is het niet". Maar nu toch, heel eventjes voelde ik het. Ik voelde mezelf dapper.

Bij de falls liep ik achtereenvolgens de routes van het Boiling Pot, Knife Edge Bridge, en Upstream Trail. Alle plekken zorgden voor een hele andere belevenis. Bij de Boiling Pot zag je hoe al het water als een soort stroomversnelling onderaan de waterval samenkwam (al moet ik eerlijk toegeven dat dit bij Murchison Falls indrukwekkender was). Het Upstream Trail gaf een schitterende blik op de zijkant van de falls waarbij de spray zorgde voor een sprookjesachtig plaatje. Bovenop de waterval was het heerlijk rustig. Het water kabbelde voorbij en niets deed vermoeden dat het water een paar meter verderop met zo'n geweld naar beneden kletterde. Maar het absolute hoogtepunt was zeker weten de Knife Edge Bridge. Parallel met de falls lopen laat pas echt zien hoe gigantisch deze watervallen zijn, en dan heb ik het stuk aan de Zambiaanse kant niet eens gezien. Afhankelijk van de wind kon je óf prachtige foto's maken óf je werd getrakteerd op een heuse douche door alle spray die de brug af en toe compleet onzichtbaar maakte. Helemaal doorweekt verliet ik de falls. Wat een bijzondere plek!

Zambia is zo gigantisch westers. Bij het oversteken van de grote weg tussen Fawlty Towers en de supermarkt aan de overkant werd er meerdere malen getoeterd. Wat bleek? Een paar meter verderop was niet alleen een zebrapad, maar ook een heus voetgangersstoplicht. Wauw, dat ben ik niet meer gewend. De wegen zijn goed, mensen laten je veel meer met rust (al zijn die souvenirmannetjes recht voor de deur van Fawlty Towers echt heel irritant), en de supermarkt heeft een uitgebreider assortiment dan de gemiddelde Jumbo.

Fawlty Tours heeft meer weg van een luxe vakantieaccommodatie dan een backpackershostel. Er is een mooi zwembad met ligbedden, sfeerverlichting in plaats van de inmiddels zo vertrouwde TL verlichting, er staan heerlijke banken, het is sfeervol aangekleed, en er is de hele dag gratis koffie en thee en om drie uur zijn er gratis pannenkoeken (stiekem is dat de belangrijkste reden waarom ik hier verblijf).

In Zambia zag ik een billboard dat ik nergens anders gezien had; 'Do not give money to streetchildren'. Ik vond de 'Arrive alive' borden in Malawi al redelijk apart (en nogal angstaanjagend), maar deze is toch ook wel vrij shocking. Sowieso streetchildren? Ik slaap recht tegenover een dure supermarkt, een Burger King look-a-like, en talloze Westers uitziende restaurantjes, straatkinderen passen niet in dit plaatje. En toch hoefde ik nog geen vijf minuten te lopen tot ik een kind tegenkwam dat in de vuilnisbakken aan het graaien was. De kloof tussen rijk en arm moet hier gigantisch zijn. Waar ik in de Shoprite wel drie keer nadenk wat ik in m'n mandje gooi, lopen Zambiaanse mannen en vrouwen met karren vol richting de kassa. Ik mag dan wel een beetje verwend zijn door de lage prijzen in andere landen, maar de prijzen hier zijn zonder meer Hollands te noemen, misschien zelfs nog wel wat duurder. Deze prijzen zijn niet geschikt voor m'n backpackersbudget. Uit eten kan relatief gezien goedkoop, al is een euro of zeven voor een bordje pasta alsnog wel even slikken.

Zaterdag deed ik iets waarvan ik vijf maanden geleden al wist wat de grote afsluiter van mijn reis zou worden; een microlight flight boven de Victoria Falls. De allereerste vlucht zou het mooiste zijn omdat de zon dan nog laag aan de hemel staat en dus boekte ik de vlucht om zeven uur 's ochtends. Het was een prachtige dag met een strakblauwe lucht, bijna geen wind; beter kon gewoon niet. Ik kreeg een gigantisch sexy vliegpak aan, een koptelefoon, microfoon en helm op m'n hoofd en toen waren we klaar om te gaan.

Een skelter met twee vleugels, meer was het niet. Het moment dat we loskwamen van de grond dacht ik wel weer eventjes: 'Wat heb ik mezelf nu weer aangedaan?', maar eenmaal op hoogte zag ik alleen nog maar het betoverend mooie landschap onder mij. Hoe bijzonder het landschap hier is, is eigenlijk alleen vanuit de lucht te zien. Met als hoogtepunt natuurlijk de Victoria Falls. De zon gaf alles een gouden gloed en toverde een regenboog in de waterval beneden mij; een machtig mooi gezicht.

Een kwartiertje later stond ik alweer met beide benen op de grond. Op de terugweg had ik zelf nog een stukje mogen vliegen en zagen we nog een aantal nijlpaarden in de Zambezi. De laatste week dacht ik twee keer eerder dat ik mijn laatste wilde dieren had gezien met totaal onverwachts eerst een handjevol giraffes langs de weg en een paar dagen later een groep olifanten.

Maandag was het dan echt tijd om te gaan. De taxichauffeur vroeg zich af of ik nog wel kwam aangezien ik hem zo lang liet wachten, maar ik moest er toch echt aan geloven. Vanuit het vliegtuig wierp ik nog een laatste blik op de Victoria Falls en daarmee was Afrika afgesloten. Ik kom naar huis!

Op Schiphol stond een compleet ontvangstcomité, inclusief spandoek, mij op te wachten. We hadden met zijn allen zo in Hello Goodbye gepast. Het hele moment is als een roes aan mij voorbij gegaan, maar wat was het fijn om iedereen weer te zien en knuffelen.

Thuis is het tegelijkertijd ook alsof ik nooit ben weggeweest. Hoewel even rustig acclimatiseren en aarden geadviseerd werd, stuurde ik twee dagen na thuiskomst m'n eerste sollicitatiebrief al de deur uit. Waarom zou ik wachten met m'n normale leventje weer oppakken als alles zo normaal voelt? Toen ik dinsdagavond op de weegschaal ging staan, kreeg ik wel zowat een rolberoerte. Ik had nooit gedacht na vijf maanden Afrika zwaarder terug te komen dan ik ooit gewogen heb! En dan te bedenken dat ik nu al een stuk minder strak in m'n broeken zit dan halverwege m'n reis. Ik wil niet weten wat ik destijds heb gewogen.

Wanneer iemand mij nu vraagt wat ik het mooiste, engste, raarste of bijzonderste vond, weet ik eigenlijk geen antwoord te geven. Ik heb zoveel meegemaakt de afgelopen maanden dat ik voor nu onmogelijk één hoogtepunt eruit kan pikken. Over een aantal weken zullen de echt bijzondere momenten vanzelf eruit gefilterd worden, denk ik. Maar wat ben ik blij dat ik mijn belevenissen zo gedetailleerd heb bijgehouden. Teruglezen doe ik expres nog even niet, want het mooiste moment voor nu was het weerzien met de mensen van wie ik zoveel houd. En dat moment zal zonder twijfel altijd een van de hoogtepunten blijven.